Słowem wstępu.

     Na początek chcę powiadomić wszystkich, że to nie będzie żaden pamiętnik, dziennik, czy inne bazgroły rąbniętej nastolatki.
     Będą to szalone zapiski rąbniętej dziennikarki.
     Tak, dobrze przeczytaliście. Omamów nie macie.

    Elżbieta Kumorek (niech tylko nie zwiedzie was to jej poważne imię) od roku pracuje w podrzędnym brukowcu. Wylewa siódme poty, przegrzewa swoją cudną główkę, a i tak nikt nie docenia jej nowatorskich (przecież dopiero co studia skończyła!) pomysłów.
     Za to każdy, kto z nią pobędzie choć parę minutek, bez żadnych wątpliwości stwierdzi, że panna Elżbieta z domu Kumorek, jest trochę szalona. Sama zainteresowana się na ten temat nie wypowiada, ignoruje takie insynuacje i wzrokiem zabija osoby, które mogłyby coś na ten temat więcej powiedzieć. Z racji tego jej mama (nazywana przez ogół Mamcikiem), przyjaciel Bartosz, przyjaciółki Alicja i Paulinka, sąsiad z góry Ksawery, a nawet jej własny pies, o czarownym imieniu Sosik, milczą jak zaklęci, bojąc się o własne życie. Co też samo w sobie, może być odpowiedzią.
     My jednak już nie wnikajmy w te zawiłości psychiki bohaterki (sama zacznie sobie wnikać, a my troszkę podsłuchamy). Tym bardziej, że ta strona jej życia nie jest teraz najgorsza.
      Słowem wyjaśnienia, bohaterki jest teraz na skraju rozpaczy. Rzucił ją chłopak, w wyżej wymienionej pracy terroryzuje ją nowa szefowa, a po paru latach wrócił z zagranicy jej znienawidzony wróg (brat wyżej wspomnianego Bartosza). Więc jeśli Elka szalona nie jest, to w krótkim czasie ten stan rzeczy się może zmienić.
      A może szaleństwo to nie taka zła rzecz?